Mila

Even voorstellen… Mila

 

Sinds enige tijd rij ik Mila, een vosmerrie. Een paard waar je even je best moet doen, om contact te krijgen. Ze is vriendelijk maar gereserveerd en een echte merrie. Een wit randje om haar linker oog, maakt haar uitstraling nog wat meer gesloten.
Ik ging haar rijden toen haar vaste ruiter bij VDH stables er stopte met werken. Mila had snel last van spanning, wat ze niet zo goed kon afvloeien. Ze pakte dan elke aanleiding aan, om te schrikken. Zo liep ze al 4 jaar in de bak niet lekker langs de deuren die een andere kleur hadden dan de muur.

Niet dat ze echt bang was, het was een aanleiding om haar opgebouwde spanning kwijt te raken. Die spanning uitte zich echter nooit in bokken of staken. ‘Gewoon’  in opzij springen, al dan niet met hoofd zo hoog mogelijk in de lucht.

 

knutselen leidde tot vriendschap

Ook niet echt ideaal en lastig te corrigeren. Dus ben ik met haar gaan knutselen. Ik heb niet de illusie dat ik een geniale ruiter ben, echter we hadden een klik. Ik ging longeren met en zonder bijzet, grondwerken en rijden. Ik nam haar naast het rondje in de bak ook mee naar het bos, waar ze zich liet zien als een heel fijn en ontspannen paard. Het doel was haar vertrouwen geven in de hoop dat ze een leuke baas zou vinden die met haar verder zou willen. Ze stond dus te koop.

Zodoende regelde ik een date voor haar met een hele lieve meid die op zoek was naar een eigen paard…
.. hoewel de ontmoeting goed verliep en deze mensen heel geschikt waren, was er toch wel wat twijfel. Bij de potentiële kopers, maar ook bij mij.

 

Een onverwacht besluit

Nou zie ik ontzettend veel paarden en ze hebben allemaal wat leuks. Doorgaans kan ik dat wel plaatsen en loslaten. Deze keer echter, bleef Mila maar in mijn gedachten spoken. Niemand reed er eigenlijk echt graag mee, behalve ik. Zo is het uiteindelijk zover gekomen dat ik heb besloten haar over te nemen. Niet een licht besluit, want ik weet heel goed wat een verantwoordelijkheid het geeft. Twee paarden, twee keer zoveel tijd, twee keer zoveel geld, zorg, etcetera.

En toch word ik nu de trotse eigenaar van deze -voor mij- geweldige merrie. Ze heeft looplust voor 10, geweldige gangen met een enorm krachtig achterbeen. Echt een soort ferrari. Simpel is ze zeker niet, maar ze maakt me een betere ruiter. Copain loopt beter sinds ik ook met haar aan de slag ben en hoewel ze de spontaniteit van Co -nog- mist, is ze gevoelig en zachtaardig. Ze wil altijd haar best doen als ze maar begrijpt wat er wordt gevraagd. Dus ontwikkelen we samen. Wie weet wat de toekomst verder brengt? Vooralsnog ben ik nu dus leerlinge en leraar van deze vosmerrie.

Let’s enjoy the ride!